Λεώνη

Μαρία Πυλιώτου

Λεώνη

Θεματικά κέντρα

♦     Άτομα με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) και εργασιακά δικαιώματα.

♦     Άτομα με ειδικές ανάγκες και τεχνολογική εξέλιξη δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία για τη διευκόλυνση της ζωής τους.

Το κείμενο της Μ. Πυλιώτου απευθύνεται σε νεαρές ηλικίες και έχει σαφή διδακτικό στόχο: να προβάλλει μέσα από το παράδειγμα της ηρωίδας του το αγωνιστικό πνεύμα που διακρίνει άτομα με κινητικές δυσκολίες (και γενικότερα άτομα με ειδικές ανάγκες.

1.  Το πρόβλημα της Λεώνης - Το αγωνιστικό πνεύμα και η αισιοδοξία της

-Η Λεώνη είναι ένα κορίτσι δεκαεφτά ετών, που πριν από δύο χρόνια έπαθε σκλήρυνση κατά πλάκας, μιαν ασθένεια ανίατη, η οποία παρέλυσε τα πόδια της και την ανάγκασε να κυκλοφορεί σε όλη τη ζωή της με αναπηρικό καροτσάκι. Ωστόσο το κορίτσι αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα της υγείας με θάρρος, αγωνιστικότητα και αισιοδοξία, με το ξύπνιο μυαλό που διαθέτει, με δυναμισμό και επιμονή, δουλεύοντας και κάνοντας με ζωντάνια σχέδια για το μέλλον, συμμετέχοντας στις φιλίες και στον κοινωνικό βίο και προσπαθώντας γενικά να απολαμβάνει τις χαρές της ζωής. Έτσι, τη βλέπουμε να ζει υποβαθμίζοντας το πρόβλημα της: εργάζεται σαν υγιής άνθρωπος σε ένα κανονικό εργαστήριο με πλήρη εξοπλισμό· απολαμβάνει τη χαρά της δημιουργίας, είναι ένας χαρούμενος και ευτυχισμένος άνθρωπος με απαιτήσεις από τη ζωή {Θα πάρει δικό της αυτοκίνητο με αυτόματο σύστημα οδήγησης, ειδικό για ανάπηρα άτομα — Κάτι μέσα της συνέχεια τη σπρώχνει και την κάνει να ονειρεύεται, να θέλει να κατακτήσει τον κόσμο). Είναι πολύ σημαντικό το ότι δε φθονεί και δε ζηλεύει τους υγιείς με αποτέλεσμα να γκρινιάζει, να αυτοεγκαταλείπεται και να βασανίζεται από συναισθήματα κατωτερότητας, αλλά έχει γενικά αποδεχτεί την κατάσταση της και, το κυριότερο, βλέπει τα χειρότερα: όταν πέθανε το κοριτσάκι που ήταν δίπλα της στο νοσοκομείο, σκέφτηκε ότι αυτό το χτύπημα της μοίρας ήταν χειρότερο από το δικό της και το θυμόταν για να αντλεί κουράγιο και αισιοδοξία {«Εγώ θα ζήσω! Θα ζήσω για να σε θυμάμαι!»).

- Στο πλαίσιο της αισιόδοξης αντιμετώπισης της ζωής η Λεώνη είναι άνθρωπος ανοιχτόκαρδος και ενθουσιώδης, που δε χάνει την ευκαιρία να δοκιμάζει τη χαρά:

   Μέσα της νιώθει μια μεγάλη χαρά κάθε φορά που τελειώνει ένα κομμάτι.

^   Την κάνει ευτυχισμένη το εργαστήριο της.

^   Την ημέρα που θα πάει στο πάρτι[1] έχει ακόμα ένα λόγο να είναι χαρούμενη.

^ Όταν ο θείος της της εξομολογείται ότι βαρέθηκε να κάθεται και να μην εργάζεται, βάζει τα γέλια.

^ Ξεσπάει σε ενθουσιώδεις ζητωκραυγές, όταν ο θείος της προτείνει να της φέρει ένα κομπιούτερ και να συνεργαστούν.

- Όλα αυτά τα στοιχεία της στάσης της Λεώνης απέναντι στο πρόβλημα της (το θάρρος, η αγωνιστικότητα και η αισιοδοξία, ο δυναμισμός και η επιμονή, η εργατικότητα και η δημιουργικότητα, η κοινωνικότητα) συνιστούν την ισχυρή προσωπικότητά της.

2. Οι επαγγελματικές διέξοδοι της Λεώνης

■ Η Λεώνη, παρόλο που έχει κινητικές δυσκολίες, δεν παραιτείται από τη ζωή· και αμέσως μετά το χτύπημα της αρρώστιας της βρίσκει διέξοδο και εργάζεται μέσα στο σπίτι της βιοποριστικά ζωγραφίζοντας πιάτα. Μάλιστα έχει αποκτήσει οικονομική αυτονομία και έχει απορρίψει το χαρτζιλίκι του μπαμπά. Και ακόμα, σχεδιάζει να επεκτείνει τις εργασίες της φτιάχνοντας και άλλα πράγματα (πάνινες κούκλες) και γενικά να έχει δεύτερη δουλειά[2] {Ψάχνω και για κάτι άλλο! Για δεύτερη δουλειά!). Τέλος, οραματίζεται να εργαστεί στην εκδοτική επιχείρηση που σχεδιάζει ο θείος της, χρησιμοποιώντας τις διευκολύνσεις της τεχνολογικής εξέλιξης (ηλεκτρονικό υπολογιστή) και το διαδίκτυο. Μάλιστα, γίνεται παράδειγμα εργατικότητας ακόμα και για τους μεγαλύτερους και υγιείς. Αυτό φαίνεται από όσα πειραχτικά λέει στο θείο της: - Ξέρω! Ξέρω! Ζηλεύεις που εργάζομαι εγώ... Και λες «Τώρα δεν είναι ντροπή η Λεώνη, που είναι πιο μικρή, να εργάζεται κι εγώ όχι;».

Special Olympics Αθήνα 2011

Μικρές Χαρές του Κωνσταντίνου Πιλάβιου

                    

---

[1] Απόφαση που παίρνει μόνη της και έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί δηλώνει ότι έχει αποδεχτεί τον εαυτό της και έχει νικήσει τα συμπλέγματά της.

[2] Είναι προφανές, βέβαια, ότι η καθημερινή πραγματικότητα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι πολύ πιο δύσκολη και εχθρική. Η αισιόδοξη ωστόσο οπτική του κειμένου είναι κάτι που είναι χρήσιμο στα νέα παιδιά, στα οποία και απευθύνεται.